Bu sensiz geçen ikinci günüm...
Bu sensiz geleceğimin başlangıcı olan en acı dünüm...
Umrunda olmamamın burukluğu sarsada göz kapaklarımı...
Kapatıyorum ikisini de nasıl olsa sensizliğin diğer adı ölüm....

Saç tellerimin ucundan başlayıp ayak parmaklarıma kadar hissediyorum ekslikliğini dört bir koldan...Sensiz geçecek olan gnlerin düşüncesi kemirirken kafamın içini, yokluğunda bile bir kaç gram seni arıyorum umutsuzca...Bu oda, bu duvarlar, bu yatak ve bu yastıklar...Damla damla senin adını heceliyor gittiğinden beri...Seninle giydiğim kıyafetlerim bile dolaba asmışlar kendilerini ve boyunları bükük, kolları el pençe önlerinde özlüyorlar senin parmaklarının narin dokunuşlarını...'Ah bir gelse!' diyor çakmağım...Gelse yakmazmıyım kendimi uluorta,duman etmezmiyim dokunduğum ne varsa...Ne zaman rüzgar esse masamdaki kağıt tomarları kokunu hissedip atıyolarlar kendilerini masadan aşağıya doğru..Son sözleri '-Ne olur Dön!' oluyor yine...Telefonum bana küsmüş hiç çalmıyor..Sessiz sessiz ağlıyor atıldığı köşede yanlız başına...
Sensizliğin en dibinde halimin duman olduğunu göremeyecksin hiçbir zaman...Benlerin bana bile fazla geldiği şu saatlerde senlere duyduğum ihtiyacı bilemeyeceksin hiç bir zaman...Ben senden bir merhabayı, Seni özledim'i
30 şubat treni gibi beklerken benim dostcuk diye nitelendirdiklerimi aradığını ve yakında bütün benden arda kalanlarla yeni bir dünya kuracağından ve o dünyada benim günah keçisi olarak anılacağımı bildiğimden haberin olmayacak hiçbir zaman...

Ve son olarak sewgili...
Seni anlatırken kurduğum ve bunun farkında olmadığım uzun cümlelerimin aslında her geçen an ve an beni biraz daha yok ettiğini anlamayacaksın hiçbir zaman....